Het kruis wordt al eeuwenlang belachelijk gemaakt
In de stad Rome is ooit een muurschildering gevonden waarop iemand neerknielt voor een kruis waaraan Christus hangt. Spottend is de Gekruisigde hier afgebeeld met de kop van een ezel. Daaronder staat: ‘Alexamenos vereert zijn god’. Met andere woorden: dwaas, gebruik je verstand.
Deze ‘spotprent’ komt uit de eerste eeuw na Christus. Het geloof in de gekruisigde Christus wordt dus al eeuwenlang belachelijk gemaakt. Ook in deze tijd. Voor de ‘grap’ hadden de makers van het Sinterklaasjournaal in 2020 het plaatsje ‘Kruisigem’ bedacht, verwijzend naar de kruisiging van Christus.
Een verlosser aan een houten kruis, is dat geen dwaasheid? Veel mensen vinden van wel. Dat was in Paulus’ tijd al zo (1 Korinthe 1:23). In werkelijkheid wordt juist aan het kruis Gods kracht en genade zichtbaar.
Voor het oog lijkt de kruisdood van Jezus alleen maar gruwelijk en verschrikkelijk. Het kruis wordt wel een ‘martelpaal’ genoemd. Door de zwaartekracht zakte het gekruisigde lichaam naar beneden en kwam er spanning te staan op de spieren van de armen, schouders en borst. Als de gekruisigde het benauwd kreeg, zette hij zich aan zijn voeten af om adem te halen. De kapotgeslagen rug en het afzetten tegen spijkers maakte dit ondragelijk. Toch was het nodig om te overleven. Dit gruwelijk wrede schouwspel hield pas op als de gekruisigde geen energie meer had om zich omhoog te duwen.
Wat gebeurde er precies toen Christus stierf aan het kruis? Dat is moeilijk in een paar zinnen te zeggen. Het kruis heeft iets van een geheim dat je nooit helemaal kunt doorgronden. Paulus spreekt van een ‘groot geheimenis’ of ‘verborgenheid’ (1 Timotheüs 3:16). Maar dat betekent niet je er niets over kunt zeggen. De Bijbel gebruikt verschillende beelden en woorden om iets van de diepe betekenis van het kruis uit te leggen. Dit zijn twee belangrijke kernwoorden: verzoening en overwinning.
In Genesis 3 lezen we hoe de mens in zonde valt, luistert naar de duivel en tegen God kiest. De mens koos bewust tegen God en haalde zo de vloek en doodstraf over zich (Genesis 2:17; Galaten 3:13). Voor de mensheid was de situatie dus hopeloos, maar God greep op een ongelooflijke manier in. Uit liefde stuurde Hij Zijn Zoon om mens te worden. Jezus leefde volmaakt. Hij werd door Zijn Vader beschouwd en behandeld als was Hij een zondaar. Hij is voor ons tot zonde gemaakt (2 Korinthe 5:21) en droeg de straf voor de zonde in onze plaats. In het Oude Testament werden dieren geofferd als verzoening. Maar die offers konden de zonde nooit helemaal verzoenen. Ze wezen vooruit naar het offer van Jezus: Hij was het volmaakte Offerlam dat de zonde van de wereld wegdraagt (Johannes 1:29).
Jezus nam de vloek op Zich, zodat Hij ons kon verlossen van de vloek van de wet (Galaten 3:13) en Gods toorn over de zonde. Een prediker zei het zo: “Jezus heeft de beker van de toorn van God tot op de laatste druppel leeggedronken, zodat er, voor wie wil komen tot Hem, alleen nog maar liefde overblijft.” Daarom zingen gelovigen: “Jezus, Uw verzoenend sterven, blijft het rustpunt van ons hart!”
Jezus bracht aan het kruis niet alleen verzoening, Hij kocht de Zijnen ook vrij van de zonde en de duivel. Stel je voor dat je op vakantie gaat naar Sicilië. Je geniet van het lekkere weer, het strand en oude opgravingen. Tot er ineens twee mannen met geweren voor je staan. Voor je het weet lig je geblinddoekt achterin een busje. Je bent gekidnapt en kunt geen kant op! De mannen zijn bereid om je los te laten, maar niet zomaar. Ze doen dat alleen als iemand een flinke geldsom neerlegt. Zo zijn wij ‘ontvoerd’ door de zonde en de duivel. Jezus kwam om de losprijs te betalen. Hij betaalde de hoogste prijs voor ons: Zijn eigen leven.
Als Jezus uitroept: ‘Het is volbracht’, betekent dat: de strijd is beslist, de overwinning staat vast! De duivel is onttroond en hij en zijn demonen hebben geen macht meer over de dood en over de mensen die in Koning Jezus geloven. De opstanding uit de dood is het bewijs van Zijn overwinning. Het kruis heeft de poort naar het paradijs opnieuw geopend. Johannes Calvijn schreef: “Christus heeft onze schuld meegenomen in Zijn kruisdood, en neemt ons in Zijn opstanding mee naar het nieuwe leven.”
